Oyun çocukların doğal ifade aracıdır. Onların gelişimsel dönemler arasında geçiş yapma ve belirli becerilerde yeterlilik kazanma yoludur. Buna karşın, yaşam zor hale geldiğinde ve yollarına engeller çıkardığında, bazı kritik öğrenme dönemleri kaybedilebilir çünkü üzerinde hiç kontrolleri olmayan durumlarla ilişkili duygularını çözmeye çalışmak için zaman harcamak zorundadırlar (American Psychitric Assosiation [APA], 1994). Duyarlı bir terapistten gelen müdahale sayesinde çocuk, güçlüklerini ifade özgürlüğüne izin veren bir partnerle birlikte ele alabilir; böylece çocuk korkularına kendi hızında yavaşça yaklaşabilir. Çocuk bu destekle birlikte korkularını bir düzeyde yendikten sonra bunları daha derin bir düzeyde ele alabilir. Terapist çocuğu duygusal ve davranışsal olarak olduğu haliyle kabul eder ve duyguları ne kadar yoğun olursa olsun, kendine ya da terapiste zarar vermediği sürece çocuğun duygularını ifade etmesine saygı gösterir.

Oyun terapisi, çocuk sembolik oyun kapasitesini kazandığında, genellikle 2 yaş civarında olanaklı hale gelir. Bu dönemde, çocuk fantezi oyunu oynayabilir, ayrıca sembolleri ve metaforları kullanarak sorunlarını canlandırabilir. Terapi ilerledikçe oyun, durumun gerçekliğine yaklaşabilir. Çocuğun oyununun özündeki anlamları fark etmek, kabul etmek ve çözüme yönelik çabalarında çocuğu desteklemek terapistin sorumluluğudur. Çözüm sayesinde çocuk, duruma ilişkin hatırlatıcılar tarafından uyarılan duygular karşısında daha fazla ezilmez. Çocuk; destek, kabul ve anlayışa dayalı bu ilişki aracılığıyla sağlık doğrultusunda ilerleme gösterir. İlişki, iyileşmenin esas bileşenidir (Norton ve Norton, 2002). Yani terapi, süreç içerisindeki her bir andır. Terapist çocuğun ihtiyaçlarını anladıkça ve ihtiyaca uygun reaksiyonlar gösterdikçe iyileşme gerçekleşir